สาปเปปเปอร์มิ้น

          บทนำ

ฤดูฝน ต้นเดือนห้า ท้องฟ้ายามเย็นมืดครึ้มเต็มไปด้วยหมู่เมฆแน่นหนา แสงอาทิตย์เดิมเคยทำหน้าที่ทอแสงอ่อนโยนลงมาบนโลกก่อนจะลาลับขอบฟ้า วันนี้กลับหลบซ่อนตัวอยู่ภายใต้ก้อนเมฆเหล่านั้นอย่างขลาดกลัว และค่อยๆ ถูกกลืนลับหายไป

นกบนท้องฟ้าสยายปีกออกกว้าง แล้วขยับขึ้นลงอีกสองสามครั้งก็เอียงลำตัวร่อนลงมาเกาะอยู่บนหลังคาบ้านที่อยู่อาศัย ครั้นร่อนลงมาได้ ก็ส่งเสียงร้องออกมา บนต้นไม้น้อยใหญ่ที่ห้อมล้อมตึกเก่าอย่างอุดมสมบูรณ์ ที่นั่นยังมีนกนานๆ ชนิดอาศัย พอได้ยินเสียงนี้ต่างก็ชะโงกหัวเรียวยาวของมันออกมา พลางส่งเสียงร้องทักทายเจี๊ยวจ๊าวราวกับกำลังถามสารทุกข์สุกดิบ ทว่าสำหรับมนุษย์ที่อาศัยอยู่ภายใต้หลังคากระเบื้อง ใต้ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฟังเสียงเหล่านั้นเป็นสัญญาณเตือนถึงการมาถึงของฝนห่าใหญ่

ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์คณิตที่กำลังพิมพ์งานอยู่บนห้องพักอาจารย์ศิลปะชั้นสาม ลมเย็นชื้นพัดผ่านผ้าม่านสีขาวบางฉลุลายดอกไม้เล็ก ๆ ให้สะบัดขึ้นลงตามกระแส ส่งกลิ่นอายฝนเย็นเยือกและเสียงนกร้องที่ดังทั่วบริเวณเข้ามาภายในห้องที่เปิดไฟสว่างโล่ง รบกวนเรียวคิ้วหนาที่ขมวดแน่นเพราะตัวอักษรเรียงรายเป็นระเบียบบนหน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องเก่าให้คลายออกเล็กน้อย พร้อมกันนั้นใบหน้าขาวซีดจากแสงตกกระทบของชายวัยกลางคนก็เงยหน้าขึ้นมาและมองออกไปทางหน้าต่าง

สิ่งที่เห็นนอกหน้าต่างบานนั้น คือก้อนเมฆดำลอยอยู่เต็มท้องฟ้า ใต้ท้องเมฆนั้นคล้ายจะมีแอ่งน้ำสีขาวบริสุทธิ์แอ่งหนึ่งไหลผ่าน ประเดี๋ยวก็อยู่บนก้อนเมฆข้างซ้าย ประเดี๋ยวอยู่ก้อนเมฆข้างขวา อึดใจต่อมาก็แตกระแหงทั่วท้องฟ้า เสียงคำรามก้อง

'เมื่อเช้าตากผ้าไว้ไหมนะ'

เขาเหม่อมองท้องฟ้าอยู่นาน จนกระทั่งฝนแรกโปรยปรายลงมาตกกระทบหลังคาดังเปาะแปะ เขาจึงได้สติ ความมึนงงค่อยๆ ทุเลาลง ขณะเดียวกันก็มองไปรอบห้องอีกครั้ง ค่อยค้นพบว่าภายในมีเขาอยู่คนเดียว อาจารย์ยี่หวาซึ่งรับผิดชอบงานส่วนเดียวกับเขา คล้ายว่าเขาจะได้ยินเสียงเธอบแว่วๆ พร้อมกับเสียงประตูขณะเธอผลักออกไป

และสิ่งที่่ทำให้พวกเขาต้องอยู่เย็นเป็นสุข (?) แบบนี้ สืบเนื่องมาจากการประชุมหารือเตรียมงานนิทรรศการภาพวาดและศิลปะแขนงต่างๆ มีกำหนดแน่ชัดว่าจะถูกจัดขึ้นภายในต้นเดือนหน้า หน้าที่รับผิดชอบจึงไม่พ้นอาจารย์ประจำสาขาในแต่ละสาขา ทำให้ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาห้องพักอาจารย์ประจำสาขาในแต่ละสาขาจะมีอาจารย์นั่งทำงานอยู่อย่างน้อยก็สองถึงสามท่าน กระทั่งนักศึกษาก็ยังร้อนรนไปด้วย หลายครั้งหลายหนต้องเคาะห้องพักอาจารย์ เข้ามาปรึกษาหารือแนวงานส่งประกวด

ซึ่งอาจารย์คณิตก็เป็นหนึ่งในอาจารย์สาขาวิชาที่ต้องเร่งทำงานให้ทันงานนิทรรศการและด้วยหน้าที่งานดังกล่าวเขาจึงกลับบ้านดึกมาเป็นอาทิตย์โชคดีที่บางส่วนสำเร็จบ้างแล้วจึงพอมีเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์ในขบคิดงานในส่วนที่ยังบกพร่องตกหล่น ครั้นตั้งใจว่าจะกลับไวสักหน่อย ฝนก็ดันตกลงมาเสียได้

ชายวัยกลางคนถอนหายใจ เขายกปลายนิ้วมือที่วางค้างอยู่บนแป้นคีย์บอร์ดออก พลางยกขึ้นสูงและบินเอวไปมาไล่ความเมื่อยล้า เตรียมจะลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างที่เปิดรับลมอยู่ห่างออกไป เพราะฝนด้านนอกเริ่มจะตกลงมาหนักขึ้นทุกที

ขณะที่เขากำลังยืนอยู่ตรงบานหน้าต่าง สายตาภายใต้แว่นกรอบเงินพลันเห็นว่าตึกสาขาประติมากรรม หน้าห้องเครื่องปั้นเก่ามีร่างเงาหนึ่งยืนอยู่ มันหันหลังให้เขา ขณะเดียวกันก็จ้องเข้าไปในประตูไม้สลักของตึกที่ปิดอยู่อย่างแน่นหนา ในเวลานั้นฝนเริ่มตกลงมาแน่นหนา เขาเพ่งสายตามองอย่างไรก็ยังเห็นไม่ชัด ทว่าสิ่งที่เขาค่อนข้างมั่นใจก็คือ ร่างเงานั้นต้องเป็นคนอย่างแน่นอน

'โจรหรือ'

'ที่นั่นเป็นห้องเก็บเครื่องปั้นเก่ามิใช่หรือ'

คล้ายรู้ถึงการเพ่งมองของเขา ร่างเงาที่อยู่ท่ามกลางสายฝนตกกระหน่ำ ค่อยๆ หันกลับมา ในช่วงจังหวะเดียวกันบนท้องฟ้าเกิดเสียงคำรามลั่น เส้นสายฟ้าแตกระแหงลงมายังโลกเกิดเป็นแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิด ตอนนั้นเองที่อาจารย์คณิตถึงได้เห็นใบหน้าอย่างชัดเจน มันเป็นใบหน้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง หรือเรียกให้ถูกต้องก็คือ เงาร่างของรูปปั้นเด็กหนุ่มชาวกรีกโบราณร่างหนึ่งที่ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าครบถ้วน เปลือยเปล่าขาวซีด นัยน์ตาไร้แววขาวโพลนมองกลับมา หากเขาตาไม่ฝาดหรือตกใจจนเกิดเป็นบ้า เขาสามารถบอกได้ว่าเขาเห็นแววตาสีเขียวทอประกายจ้า คล้ายนัยน์ตาของสัตว์เดรัจฉานที่ต้องแสงยามกลางคืน ริมฝีปากคู่นั้นกำลังส่งแสยะยิ้มบิดเบี้ยว บ้าระห่ำ!

อาจารย์คณิตถอยหลังด้วยความตกใจ นัยน์ตายังคงจดจ้องอยู่กับภาพตรงหน้าราวถูกสะกดจิต ก่อนทุกอย่างจะดับวูบลงพร้อมกับเสียงกรีดร้องของหญิงสาวคนหนึ่งที่ดังขึ้นมาจากภายในห้องเก็บของนั้นเอง!

♥♥♥♥♥♥♥

(ต้องขออภัยรีดที่ติดตาม แฝดมิยะ ด้วยนะคะ ทางไรเตอร์ขออนุญาติปรับใหม่ให้เป็น ออริจินอลนะคะ)

ขอบคุณค่ะ